Joyce ging van handen vouwen naar liefde ervaren

Ik ben Joyce. Ik ben opgegroeid in Beekbergen met 1 zus en mijn lieve ouders. Ik woonde in een veilige dorpse omgeving. Ik stond bekend als gevoelig meisje die soms emotioneel werd bij conflicten of het thema de dood. Dit was dan ook iets waar ik altijd enorm bang voor was en nooit over wilde praten.

Wij deden daar niks mee

In ons gezin speelde geloof nauwelijks een rol. Mijn oma is een gelovige vrouw en als wij bij oma gingen eten zei mijn moeder altijd ‘’Joyce even handen vouwen’’ en dat was hetgeen dat ik deed. Handen vouwen en wachten tot mijn oma Amen zei en ik kon gaan eten. Op de basisschool had ik altijd interesse in de godsdienstles maar thuis liet ik dat weer los want ‘’wij deden daar niks mee’’. Ik zag het geloof dan ook als een verhaal in plaats van een levensweg.

In mijn puberteit stond ik ver bij God vandaan. Ik ervoer een gevoel van leegte die ik probeerde op te vullen met ‘lege’ vriendschappen, prestaties, perfectionisme en dingen als uitgaan. Dit gaf mij wel een tijdelijk goed gevoel maar dat vervloog steeds weer, waardoor ik steeds beter mijn best moest doen om nog hetzelfde gevoel vast te houden. Ik voelde me vaak alleen en somber en barstte dan ook weleens in huilen uit. Ik begon met een psycholoog te praten, omdat ik bang was dat mijn opa of oma zou overlijden en de familie in elkaar zou storten. Dit was voor mij een enorm angstig gevoel. De psycholoog hielp wel iets en dacht dat ik het allemaal wel weer aan kon. ‘’Iedereen gaat nou eenmaal een keer dood, daar kun je niks aan doen’’. Maar als ik daar dan aan dacht, kreeg ik een brok in mijn keel.

De aller verdrietigste dag stond er aan te komen

Twee jaar geleden is mijn opa overleden, wat een enorm verdrietige periode was. De aller verdrietigste dag stond er aan te komen, de crematie. Mijn oudoom is predikant bij de kerk en heeft deze dag begeleid. De dag brak aan en er heerste zo'n fijne sfeer. Tijdens het gebed in de dienst sloot ik mijn handen weer ineen zoals vroeger bij oma aan tafel. Maar dit keer gebeurde er iets met mij. Mijn oudoom sprak de woorden: ‘’In deze zaal zitten verschillende mensen met veel verdriet, bij mij geeft God dan rust dus laten we voor het gemak even doen alsof Hij bestaat." Hierbij voelde ik een stem in mij die zei ‘’doen alsof?!’’ Ik werd zo kalm en rustig dat het ‘’doen alsof’’ niet aan de orde was, dat er iets was wat mij op dat moment kalmeerde was zeker en niet gespeeld. Dit was niet te geloven, want ik was zo enorm panisch over de dood en ik was nu sterk, moedig en rustig.

Hierna ben ik begonnen met mijn zoektocht. Wat is dat geweest wat mij zo'n rust bracht? Ik begon met bijbel lezen en ging ‘’stiekem’’ bidden als ik in bed lag. Stiekem omdat geloof voor mij nog een taboe was. Christenen waren altijd zo blij en vrolijk. Een God, van een paar duizend jaar geleden, kan daar toch helemaal niet voor zorgen?...

Ja, waarom ook niet

In die zomer liep ik met mijn moeder op een markt en daar was een open kerk en ik wilde graag even binnen kijken. Ik ging zitten in de bankjes en ik luisterde naar de muziek en ik voelde gelijk weer dezelfde rust. Mijn moeder zei’’ Als jij dit leuk vindt ga je toch gewoon eens vaker naar een kerk.’’ En toen dacht ik ja, waarom ook niet. Ik begon steeds vaker te bidden en alle mooie dingen kwamen als een grote golf op mij af. Mijn eigen huis, mijn diploma, een vaste baan…Ik verdenk God ervan dat hij mij heeft geholpen.

Vorig jaar ben ik een keer mee geweest naar een Upstream dienst. Tijdens de dienst heb ik mijn hand opgestoken om daarmee kenbaar te maken Jezus te willen volgen. Sinds die dag ben ik veel bezig met mijn geloof, ik lees de bijbel en heb fijne mensen ontmoet bij Upstream waaronder mijn partner met wie ik veel over het geloof deel en dat is iets prachtigs waar ik God heel dankbaar voor ben…

Ik heb mijn emoties onder controle

Sinds ik God heb leren kennen, heb ik rust. Ik heb mijn emoties onder controle en heb geen enkele dag meer gehad waarin ik verdriet voelde dat geen oorzaak had. Maar het aller fijnste is nog wel dat ik niet meer bang ben voor de dood. Mijn hemelse leven is oneindig en iets waar ik naar uit mag kijken. Ik vertelde een tijd terug bij mijn ouders op de bank dat ik overtuigd was van mijn geloof en zeker wist dat God de reden is dat ik leef. Ik erken dan ook dat Jezus aan het kruis is gestorven om mijn zonden te vergeven. Mijn geloof voelt als een emmer water die eerst al je angsten wegspoelt en een warme deken die je veilig en geliefd laat voelen.